W najbliższych kilkunastu dniach nisko nad zachodnim horyzontem będzie widoczny Merkury, chociaż już na początku marca zacznie zawracać w kierunku Słońca. 7 – 8 marca będzie widoczny w towarzystwie bardzo cienkiego Księżyca. Te widoki zależą jednak od pogody, szczególnie tej przyhoryzontalnej.
Dzisiaj po zachodzie Słońca nad horyzontem cienki Księżyc dwa dni po nowiu (5%) i Wenus z Merkurym. Dodatkową atrakcją było bliskie położenie gwiazdy v Psc (Ryby), która jednak gołym okiem nie była widoczna.
18 marca 2018 Merkury był w największej wschodniej elongacji od Słońca (18 st.) i można było go zobaczyć nieco powyżej zachodzącej Wenus około godziny 18.30. Towarzyszył im niezwykle słaby Księżyc (-5,2m) tuż po nowiu, który jednak na zdjęciach jest zamazany i ledwo widoczny.
Merkury i Wenus, które jeszcze cztery dni temu mieściły się w okularze teleskopu dzisiaj już w widoczny sposób idą na rozwód. Wenus na niebie zbliża się do Słońca a Merkury oddala. Za tydzień będzie w maksymalnym oddaleniu 18 stopni kątowych. Będą to najlepsze dni do jego obserwacji, o ile pogoda dopisze. Potem Merkury będzie znowu zbliżał się do Słońca i zniknie nam na jakiś czas w jego blasku.
Chyba nic lepszego w marcu się nie uda! Niecałe pięć stopni nad horyzontem bliskie spotkanie Wenus i Merkurego widoczne tylko kilka minut. Jakimś cudem kilka zdjęć udało się zrobić. Zdjęcia oczywiście marne, bo przyhoryzontalne zanieczyszczenie atmosfery robi swoje. Merkury z tego korzystał, aby ukryć przed nami swoje końskie zaloty… Nie wystraszyły go nawet przelatujące ptaki.
Pod koniec marca 2017 dało się zaobserwować Merkurego, tuż po zachodzie Słońca nisko nad horyzontem. Na szczęście pogoda kilka razy dopisała.
9 maja 2016 mieliśmy do czynienia z niewątpliwym obserwacyjnym wydarzeniem roku, jakim był tranzyt Merkurego na tle Słońca. Nie jest to zjawisko tak rzadkie jak tranzyty Wenus, z których najbliższe będą dopiero w XXI wieku ale na najbliższe musimy i tak poczekać ponad trzy lata.