Jowisz już drugi miesiąc przebywa w gwiazdozbiorze Wagi w pobliżu Zubenelgenubi II i I. Ta mała zmienność otoczenia wynika z olbrzymiej odległości do planety, której okres obiegu wokół Słońca wynosi ponad 12 lat. Nie może więc dziwić pozostawanie tak długi czas w tym samym towarzystwie.
„Ostatni” Księżyc!
Dzień po nowiu już raz widziałem, ale dzień przed – pierwszy raz w życiu. Dzięki oczywiście pogodzie, która za wczorajszego figla z satelitą postanowiła się zrehabilitować.
Dzisiaj o piątej rano. Faza oświetlenia 2,3%, wiek 28,1 dnia (na 29,53). Gołym okiem widziałem go tylko przez chwilę, właściwie na tyle, żeby złapać w teleskopie. Potem już był w pułapce, aż zniknął w blasku Słońca.
Początek sierpnia spędzony był pod górskim niebem ale ponieważ tam gdzie teleskop każde niebo jest moje, nie odbyło się bez zdjęć. Oczywiście typowy zestaw – Księżyc, Jowisz, Mars, Saturn…
Przebywając kilka dni na górskich wycieczkach natrafiłem na takie akurat warunki atmosferyczne i z kronikarskiego obowiązku sfotografowałem co się dało.
Kończy się właśnie okres wielkiego zbliżenia Marsa do Ziemi, co pozwoliło nawet w niewielkim teleskopie podziwiać pomarańczowo czerwoną tarczę planety. Niestety zdjęcia z projekcji okularowej są prześwietlone, ze względu na marny parat cyfrowy. Niemniej widoki bły niezapomniane.
Dosyć spokojnie między Jowiszem a Marsem paraduje sobie właśnie Saturn.
Dzisiejszej nocy niskie chmury zakrywały Marsa ale Księżyc trochę wyżej był widoczny, a nad nim gwiazdka Jota Koziorożca. Oddalona od nas o prawie 200 lat świetlnych, świecąca niesferycznie (niejednakowo na swej powierzchni) no i dużo jaśniejsza od Słońca.
Było nie tylko długo ale i z niepokojem oczekiwane, bo pogoda zamierzała się popsuć. I wielu obserwatorom zrobiła psikusa. Na szczęście po marnym początku warunki się poprawiły i można było uwiecznić przebieg zaćmienia 27 lipca 2018.
Mars wschodzi obecnie po Saturnie i świeci dużo słabiej a w pobliżu niego przebywa właśnie Księżyc. Zanim jednak nastąpi „czerwona noc” 27 lipca można zobaczyć, czy wszystko z nim w porządku.
Trwa ciągle minimum aktywności słonecznej, chociaż jakieś wybuchy pojedyncze się zdarzają. Dzisiejszy jest co prawda dość słaby, bo prawie przezroczysty, ale ma za to wysokość ze sto tysięcy kilometrów. To tak jak ćwierć odległości do Księżyca lub dwa i pół obwodu Ziemi po równiku. Tak czy owak, cholernie wysoko.