Dziś mija III Kwadra, a to dobra okazja by zobaczyć Księżycowe Apeniny, wiele pięknych kraterów na granicy cienia a także kratery Arystarchus i Copernicus. No i przede wszystkim można się przekonać, że Ksieżyc nie jest absolutnie gładki, jak myślano jeszcze w średniowieczu. Jednym z pierwszych, który to zobaczył patrząc w teleskop był Galileusz. Ale kiedy próbował o tym przekonać innych, oskarżany był o herezję.
Z wczorajszej Wilczej Pełni i zaćmienia półcieniowego niewiele udało się złapać. Zanim przygotowałem sprzęt, chmury szybko napłynęły i zdążyłem zaledwie kilkanaście sekund nagrać. Kto oglądał dłużej mógł nawet nie zauważyć, że jest zaćmienie, bo Księżyc w półcieniu Ziemi traci tylko trochę na blasku.
Dzisiaj Słońce bez plam (jak należało oczekiwać, bo jest w minimum aktywności) i niby nic specjalnego się nie dzieje. Poza tym, że właśnie Ziemia przechodzi przez perihelium swojej orbity i jest najbliżej Słońca w ciągu roku. W tej chwili odległość wynosi 147 089 000 km i zaczyna się zwiększać. Za dwie godziny będzie to już 1000 km więcej. I będzie się zwiększać do początku lipca kiedy odległość w tzw. aphelium wyniesie ponad 152 mln km.
Dzisiaj możemy więc podziwiać największą z możliwych do obserwacji z Ziemi tarczę naszej Gwiazdy. Żeby się o tym przekonać obecne zdjęcia porównamy z tymi za pół roku i okaże się, że jest różnica.
W styczniu na południowym zachodzie będzie królować Wenus, której warunki widoczności do końca miesiąca jeszcze się poprawią. Pod koniec miesiąca znajdzie się na niebie blisko z Neptunem i wtedy jest szansa zrobienia wspólnego zdjęcia. Oczywiście przez teleskop bo Neptun jest gołym okiem niedostrzegalny.
Pogoda średnia ale trzeba mieć nadzieje na poprawę bo kalendarz obserwacji na 2020 rok jest dość bogaty. Tymczasem na wieczornym niebie 1 stycznia 2020 Nowy Rok witał Księżyc i Wenus.
Chmury uniemożliwiły uchwycenie momentu zakrycia przez wschodzący Księżyc gwiazdy zmniennej pulsującej gwiazdobioru Panny (v Virgo), oddalonej od Słońca o 293 lata świetlne. Jednak po godzinie gwiazdę udało się zobaczyć po drugiej stronie Księżyca, kiedy wyszła z zakrycia. Chmury dokuczały również, ale ostatecznie coś tam widać.
Kończy się Zimna Pełnia i teraz możemy się już spodziewać tylko zimniejszych dni aż do tzw. Robaczej Pełni w marcu, kiedy zrobi się na tyle cieplej, że robaki zaczną wyłazić z ziemi aby ją podziwiać. Taka ciekawostka – poprzednia zimna pełnia była 13 grudnia dokładnie 3 lata temu…
Każda pełnia się jakoś nazywa, dzisiejsza ostatnia w roku jest pełnią zimnego Księżyca, bo zwiastowała nadejście Zimy. I prawdę mówiąc lekki mrozik już ściska, chociaż innymi laty w grudniu bywało zimniej. Ani się obejrzymy jak w styczniu będzie Wilcza [pełnia a w lutym Śnieżna. Czy wtedy wilki będą wyły do Księżyca? Być może, alej ten śnieg lutym jest trochę pewniejszy.
Dzisiejszy Księżyc idzie do pełni, która nastąpi rano, ale ze względu na mgłę nie nadaje się do oglądania. Jedynie gwiazda Aldebaran ledwo widoczna z boku jest jakąś atrakcją. A jeszcze wczoraj widok był całkiem obiecujący, Aldebaran to główna gwiazda konstelacji Byka, która leży na trasie comiesięcznej wędrówki Księżyca. Co jakiś czas następuje więc zbliżenie, a co kilka lub kilkanaście lat zakrycie. Ostatnie zakrycia były w latach 2015 – 2018 a kolejne będzie dopiero w 2034. Aldebaran jest jasną gwiazdą, bez problemu widoczną gołym okiem, odległą od nas o 67 lat świetlnych. Jest to olbrzym z karłowatym towarzyszem. Krąży wokół niego planeta 6,5 razy cięższa od Jowisza a obiega gwiazdę w niecałe dwa ziemskie lata.
Popołudnie pod znakiem skandalu obyczajowego na skalę kosmiczną – Wenus „umówiona na piątą” z Jowiszem i to pod latarnią! Dobrze, że gołym okiem nie było tego widać, przynajmniej mnie się to nie udało. Tymczasem w obiektywie ledwo się razem mieszczą. Ta schadzka potrwa jeszcze kilka dni, a 28 listopada rozdzieli ich Księżyc. Potem już na dobre w tym roku ich drogi się rozejdą. To pewnie przez to, że Wenus ma trującą atmosferę, a Jowisz nie lepszą.